Sprakeloos

Sex, spanning en vertraging. Wat een doodgewone treinreis al niet kan opleveren. Vanwege een railsdefect maakten we een ommetje via Haarlem. Van de wind weinig last. Wel van een ADHD-meisje en een moeder aan wie een opvoedcursus goed zou zijn besteed.

Op de terugweg gingen we dezelfde route. In Haarlem stonden we tien minuten stil. Dat werden er twintig, dertig en uiteindelijk veertig. De deuren bleven gesloten, de speakers sprakeloos. Toen we weer reden kwam het hoge woord eruit. 'Er zaten verdachten van een zedendelict in de trein. Om escalatie te voorkomen konden we u niet op de hoogte brengen.'

30 nov 2015 – 1701

Mijn vader en voetbal

Het is donderdag avond en papa en ik zitten voor de tv. Papa in z'n schaatspak net terug van schaatsen. Er is een wedstrijd van Ajax en nog een ploeg waar van ik de naam niet weet op RTL 7. Het liefst zou mijn vader zelf coach willen zijn van het voetbal team. Altans, dat maak ik op uit het commentaar over hoe slecht de verdediging is. Of hoe slecht die corner wel niet was. "oooooh wat een domme bal zeg" ik schrik op van mijn app-gesprekje. Papa op het puntje van zijn stoel. Het heeft wel wat: live-commentaar van Bart Lankester in de serre.

(ongeveer 100 woorden van dochter Rachel, 26 november 2015)

29 nov 2015 – 1700

Promotie

Het blijft een mooi tafereel, een wetenschappelijke promotie. De pedel met staf voorop, gevolgd door de promotiecommissie, allen in toga.

De twee promovendi hebben samen een proefschrift geschreven over het Nationaal Arbeids-Secretariaat, de oudste, radicaal-linkse en in de Tweede Wereldoorlog opgedoekte vakfederatie waarvan tante Trien indertijd een vrouwenafdeling bestierde.

Ze worden ieder drie kwartier lang scherp ondervraagd door geleerde vakgenoten. De beantwoording had beter gekund. De doctorstitel is niet een absolute graadmeter voor wetenschappelijke kundigheid.

Ten slotte leggen beiden de nieuwe eed af dat ze hun vak integer blijven uitoefenen. Waren Diederik Stapel en andere plagiaatplegers toch ergens goed voor.

28 nov 2015 – 1699

Xmegge (3)

Ik waan me terug in het wiskundelokaal van meneer Tol. Dochter nadert een proefwerk over driehoeken, hoeken en lijnen. Alle hulp bij de voorbereiding is nodig, zij het niet altijd welkom.

De familie sinus-cosinus-tangens komt voorbij. Nu pas zie ik het verband ertussen. In mijn tijd leerde ik hoe ik sommen moest oplossen, niet wat ze betekenden.

'Wiskunde is niets anders dan het toepassen van kunstjes,' probeer ik met iets minder geduld dan meneer Tol uit te leggen. 'Alleen moet je opletten bij welke som je welk kunstje gebruikt.'

Vader kan zoveel zeggen. Voor een puber blijft het allemaal abracadabra.

27 nov 2015 – 1698

Xmegge (2)

Meneer Tol was de ideale wiskundeleraar. Hij legde alles geduldig uit. Drie, vier, vijf keer als het moest. 'Snap je het?' vroeg hij aan hem of haar. 'Ja? Leg het dan maar uit op het bord.' Als degene dan moest bekennen het toch niet te snappen, werd hij even flink pissig. 'Ik heb liever dat je eerlijk bent.'

Zijn streven was dat iedereen op het eindexamen minimaal een zes scoorde. Op het schriftelijk had hij geen invloed. Wel op het mondeling. 'Geen zorgen. Als je iets niet weet, loods ik de examinator naar een som die je wel kunt oplossen.'

26 nov 2015 – 1697

Xmegge

In mijn gymnasiumtijd waren de jongens beduidend beter in exacte vakken dan de meisjes. Vooral in de wiskundevakken - we hadden er drie - werd dat telkenmale empirisch bewezen.

Onze wiskundeleraar nam daar geen genoegen mee. Meneer Tol was een klein mannetje van tegen de zestig met een licht brilmontuur, waardoor strenge en soms ook vrolijke, licht ondeugende ogen priemden. Hij was steevast gekleed in een grijze pantalon, wit overhemd en een donkerblauw colbertje met krijtstrepen, die hij eigenhandig aanbracht wanneer hij met het schoolbord in de weer ging.

Zijn stopwoordje was xmegge. In proper Nederlands: 'Ik zal maar zeggen'.

25 nov 2015 – 1696