Eigen huis

Eindelijk kan R. op zichzelf wonen. Afgelopen week kreeg ze van de plaatselijke woningbouwvereniging het bericht dat ze op nummer twee stond voor een appartementje. Een mooie starterswoning voor een betaalbare prijs. Bij de kijkdag bleek ze de enige te zijn.

Een eigen huis is de definitieve stap naar volwassenheid. Meteen gaan we samen praktische zaken regelen. De gemeentelijke inschrijving moet eerst, omdat andere nutsbedrijven daarvan afhankelijk zijn.

Ze kan meesurfen op mijn energieaansluiting. Dat betekent gas en licht tegen een gunstig tarief. Even controleren of de leverancier niet op omvallen staat vanwege de explosieve prijsstijgingen. Ook dat zit goed.

 

26 nov 2021 – 3507

Door

‘Kom maar door met die herfst,’ zei ik gisteren tegen mezelf, de bewolkte en kille dagen overziend. Op deze windstille middag geeft de zomer toch nog even gas. Na een stevig fietstochtje staat het zweet op de neus.

Op Wieringen is een prachtig nieuw fietspad aangelegd, langs de oude Wierdijk die vroeger het eiland beschermde tegen de Zuiderzee. Onderweg zie ik een kudde roodbonte koeien die naar de melkstal wordt gedirigeerd. Ik heb nooit geweten dat zich daar nog een actief boerenbedrijf bevindt.

Aan een doodlopend weggetje staat een kleine vervallen Wieringer stolp. Onbewoond. Ik voel het weer even kriebelen.

 

2 sept 2021 – 3461

Perkje

Het is altijd een wonder dat zich voltrekt in het half uurtje dat ik bij de kapper ben. Ik weet niet hoe ze het doen, maar in een handomdraai weten ze van een woest struikgewas weer een mooi aangeharkt perkje te maken.

Tegenwoordig ben ik bij J., die samen met zijn partner in het Wieringer buitengebied een camping bestiert. In een van de houten huisjes met puntdak heeft hij zijn kapperszaak.

In mijn Wieringer bestaan heb ik lang mijn Amsterdamse kapper aangehouden. Enige jaren geleden besloot ik mijn geluk lokaal te beproeven. Het resultaat is hetzelfde, de rekening de helft.

 

8 juli 2021 – 3428

Weidekou

Het wil nog niet erg vlotten met de temperatuur. Klimaatsceptici zullen wel weer roepen dat het niet zo’n vaart loopt met de opwarming.

Ondanks de frisse noordenwind loop ik heerlijk in de zon een rondje dijk. Vrijwel geen kip te bekennen, ondanks de oproep van Diederik Gommers & Co om naar buiten te gaan. Wieringers laten zich echter door weinig zaken gek maken.

Op de weilanden is de broedvakantiedrukte nog niet begonnen. Een paar kieviten, een koppeltje smienten, wat grauwe ganzen, meerkoeten, dat is het wel zo’n beetje. Te weinig om een orkest te formeren. Dat zal niet lang duren.

 

13 april 2021 – 3376

Zonder dollen

En hopla, daar zong gisteravond, ruim voor het ingaan van

de avondklok, zomaar weer de merel. Kort maar krachtig.

Kom allemaal, naar buiten, waar we samen fluiten. Het mag weer van het OMT!

Aan de dijk staat nog een koude wind.

De jonge boer-natuurbeheerder passeert me op zijn quad.

Even verder houdt hij stil om de hekken te inspecteren.

‘Wanneer gaan de koeien weer naar buiten?’ vraag ik.

‘Kijk, ze staan er al, sinds gisteren,’ wijst hij achter mij.

‘En, waren ze lekker aan het dollen?’

‘Mwah, viel wel mee.’

‘Doe maar gewoon, net als de Wieringers.’

‘Zo is het.’

23  maart 2021 – 3364

Tussentijd

Aan de Waddenzee waait een stevige, frisse wind. Nog geen teken van het lenteweer dat voor morgen is aangekondigd.

Wat fauna betreft is het opvallend stil. Een paar meeuwen vliegen over. Achter dijk – de Wieringers laten in zo’n geval ‘de’ weg – is ook nog geen spoor van wad- en weidevogels te ontdekken. Het gras, dat nog maar net de sneeuw heeft afgeworpen, ligt er kortgeschoren en geelgroen uit.

Vijftig meter het land in ligt een karkas, omringd met zwart en witte veren. Een ekster, een rotgans?

Ik zwerf tussen winter en voorjaar, tussen donker en licht, tussen virus en vrijheid.

 

19 feb 2021 – 3344

3333

Misschien heeft de oplettende lezer het ook gemerkt: gisteren was aflevering 3333 van 100 Woorden. Iets minder mooi dan 333 – de drievuldige drie–eenheid ­– maar evengoed memorabel omdat er sindsdien 3000 afleveringen aan zijn toegevoegd.

Afgelopen maand was het tien jaar geleden dat ik aan dit blogavontuur begon. Ik was door mijn verhuizing naar het hoge Noord-Hollandse noorden fysiek op grotere afstand van familie, vrienden en kennissen komen te staan. Wat nou als ik dat overbrug door hun elke dag een kort berichtje te sturen?

Het werkt(e). Als ze op bezoek komen, zeggen ze: ‘We weten al veel van je.’

 

5 feb 2021 – 3334

Sneeuw

De koude zuidenwind blaast de vlokken in mijn gezicht. Een enkele auto rijdt stapvoets door het dorp. In de Westerlanderkoog vliegt een eenzame kievit. Het lijkt wel alsof de avondklok al is ingegaan.

Vroeger, toen ik nog in Amsterdam woonde, ging ik met sneeuw altijd het nabijgelegen Vondelpark in. Soms ook midden in de nacht, genieten van het witte nachtlicht en de stilte, omdat de geluiden van de stad in de sneeuw werden gesmoord.

De luttele centimeters worden aangegrepen om sneeuwpoppen te maken die amper de volgende morgen halen. Standbeelden voor een samenleving die al bijna een jaar bevroren lijkt.

 

18 jan 2021 – 3320

Sirene

Ik hoor een sirene door mijn dorp jakkeren. Op het platteland, waar ik nu veertien jaar woon, klinkt het onheilspellender dan in de stad, waar ik meer dan vijftig jaar heb gewoond.

Als er hier alarm is geslagen, moet het wel om iets serieus gaan, denk ik dan. Een boerderij die afbrandt, een auto die drie keer over de kop is gegaan en omgekeerd in de vaart ligt. Dat is toch wat anders dan een winkeldiefstalletje of twee automobilisten die vechten om dezelfde parkeerplaats.

Hier moeten de hulpdiensten ook van behoorlijk ver komen. Niemandalletjes hebben zich dan al vanzelf opgelost.

 

19 nov 2020 – 3283

Stad en land

Toen ik pas op Wieringen woonde, stelde ik enkele landelijke kranten voor om een wekelijkse column te schrijven over de verhouding en het verschil tussen stad en platteland. Als fervente stedeling die het platteland zeer kon waarderen, zag ik verschillen en overeenkomsten waarover je een leuk stukkie kan schrijven.

Er was geen belangstelling voor. Nu lees ik dat Karel Smouter, correspondent Oost-Nederland bij NRC Handelsblad en geboren in Overijssel, dit onderwerp over het voetlicht gaat brengen. Het is en blijft een interessant gegeven.

Zelf heb ik de Randstad nooit als het centrum van de wereld gezien. Boeren heb je overal.

 

28 aug 2020 – 3225

Droogte

Heeft de natuur eindelijk een meevaller – door de coronamaatregelen en het daarmee teruggedrongen toerisme bloeien flora en fauna op – krijgt zij te maken met extreme droogte.

Op Wieringen betekent dat niet brandgevaar maar alarmfase één voor de weidevogels. Te weinig water leidt tot minder insecten en dan wordt overleven voor de pulletjes een hels karwei. Boer J. vond laatst een paar dode kievitjes. Gewoon geveld door de honger.

Met pompen die deels op zonnepanelen draaien, worden her en der plasjes aangevuld en aangemaakt. Op de ijsbaan keutelen drie kluutkuikentjes langs de plasrand. Nog onwetend van het harde bestaan dat wacht.

28 mei 2020 – 3170

N99

Het wordt alweer voller op de N99, de knetterdrukke provinciale weg die over Wieringen naar de Kop van Noord-Holland leidt. Twee weken terug was hij ’s avonds bijna uitgestorven en op sommige ogenblikken zelfs ook overdag.

Zeker 95 procent van het verkeer moet niet op Wieringen zijn. Corona laat zien hoe het zou zijn als de weg werd verlegd naar de zuidelijker gelegen Wieringermeerpolder. Al ik weet niet hoeveel decennia zijn daar plannen voor gemaakt, die helaas allemaal sneuvelden.

Het 30.000 jaar oude eiland zou weer zijn samenhang terugkrijgen. De bestuurder die dat voor elkaar bokst, verdient minimaal honderd lintjes.

12 mei 2020 – 3160

Robbenoordbos

Een anderhalvemeterverordening is overbodig in het Robbenoordbos. Een uur lang doorkruis ik dit gemengde bos zonder een medewandelaar tegen te komen. Wel tref ik op een grindpad een jonge atlete, hoog op de benen, die haar intervaltraining afwerkt.

Het bos ligt in het noordoosten van de Wieringermeer en is aangelegd na de inpoldering vanaf 1934. Door de waterdruk van Waddenzee en IJsselmeer is de grond er te nat voor landbouw – vandaar de typering broekbos.

Er huist een gevarieerde vogelpopulatie. Ik tel: merel, vink, tjiftjaf, buizerd, grote bonte specht, winterkoning, fitis, vink, ekster, houtduif, zwartkop, roodborst, koolmees, pimpelmees en zanglijster.

8 april 2020 – 3137

Achter dijk

In de luwte en de zon achter dijk – de Wieringers laten ‘de’ weg – is het goed toeven. Op de drooggevallen ijsbaan doet een flinke groep rotganzen zich tegoed aan het sappige gras. Daartussen wipt een kwikstaart. Bij het poeltje prutten enkele kieviten en tureluurs. Op de omringende wal scharrelt een graspieper.

Het enige muziekgezelschap dat zich niets van het coronavirus hoeft aan te trekken, is het weideorkest dat straks weer onbekommerd en kakafonisch zal losbarsten. Elk jaar geniet ik van mijn gratis abonnement.

De natuur geeft en neemt, zeggen ze wel. In deze voorjaarstijd is het extra zicht- en voelbaar.

30 maart 2020 - 3130

Jong

Onderaan de helling tref ik een oude buurtgenoot. Hij probeert met een stok vooruit te komen, maar het wil niet meer goed. Dan maar een praatje, op min of meer antivirale afstand.

Als ik vraag hoe oud hij is, moet ik raden. Ik zit ver onder de 89. Dat doet hem deugd. Omgekeerd schat hij mij begin vijftig. Zo houden we elkaar jong.

Vroeger kwam hij eens aan bij de boerderij, omdat hij wilde weten hoe het met het Wieringerrandmeer stond. ‘Blij dat het er niet van gekomen is. Het is prachtig mooi zo,’ wijst hij naar het glooiende land.

26 maart 2020 - 3128

Dijk

In tijd en gras van alle dagen

rust je daar

vast en vreedzaam

kiezelig stuttend

boven water altijd weer.

Langs de keten van repen

ruisen de verhalen

van verdronken vissers

van zee van wind van zee

luisteren verloren vrouwen

naar het koor van verleiding

vissen vogels aan je voeten

pieren uit basalt.

En als de wind zich strekt

en schapen ijlings van je schouders rennen

blijf je onaangedaan, rotsvast lichaam

hoeder van ons zijn.

27 jan 2020 – 3089

Schilderij

De laatste herfstwind van dit jaar zwiert over het wad. Onder de muisgrijze lucht kwettert een groepje scholeksters in het nieuw wassende water. Mocht straks de vorst bezit nemen van het tij, dan zullen ze aan de andere kant hun voedselgeluk moeten beproeven.

De dijk is eindelijk bevrijd van zijn ketenen. Staatsbosbeheer wil er geen schapen meer laten grazen en dus zijn de palen met gaas opgeruimd. Dat had Lizzie moeten meemaken. Zo maar over de dijk naar de andere kant kunnen draven.

Duizenden rotganzen smullen daar van het sappige gras. Een vluchtje wulpen vliegt over. Wieringen blijft een schilderij.

17 dec 2019 – 3065

Antisemitisme (2)

Het decennialang treiteren van het gezin Schmidt in Hippolytushoef heeft inmiddels ook de aandacht getrokken van gemeentebestuur en gemeenteraad. Dat laatste is opmerkelijk, want sinds jaar en dag zitten er in de raad Wieringers die voelhorens hebben in de lokale gemeenschap.

Nog steeds wordt betwijfeld of het om antisemitisme gaat. Dertien jaar geleden verhuisde ik met gezin vanuit Amsterdam naar Hippolytushoef. Al vrij snel kreeg mijn half-Marokkaanse pleegdochter, geboren en getogen in Amsterdam, van een paar tienerklootzakjes te horen: 'Rood wit blauw, dit land is niet van jou.'

Een staaltje van vreemdelingenhaat dat zeker nu niet meer op zichzelf staat.

30 okt 2019 – 3034