Tengere distel

Het gaat niet goed met de tengere distel, een plant met prachtige lichtpaarse bloemen die in Nederland op dijken en duinen groeit. Nu komt ze alleen nog voor op Wieringen. Hoog en droog vindt ze het prettigst. Daarom gedijt ze het best op de top van de dijk, zoals op de Wierdijk aan de zuidkant van het eiland. 

Daarover voert echter ook het Noord-Hollandpad. Wandelaars lopen precies over de groeiplaats. Bovendien wordt al in mei het pad gemaaid om het begaanbaar te houden.

Was Tengere Distel een slanke indianenvrouw, dan was ze op televisie geweest. En was haar leven gered.

30 sept - 1293

IS

In de jaren tachtig verzette een groep Amsterdammers zich tegen de komst van de Olympische Spelen naar Amsterdam. Boegbeeld was Saar Boerlage. Toen zij een keer bij Ivo Niehe te gast was, zei deze: 'U bent een slechte Nederlander.'

Vorige week stemde de Tweede Kamer met grote meerderheid voor het bombarderen van IS in Irak. Alleen de SP en de Partij voor de Dieren, de partij waar ik de laatste keer op heb gestemd, waren tegen. En terecht. Ben ik nu ook een slecht mens?

IS moet weg en Assad mag blijven. Olie op het vuur, Shell zal blij zijn.

29 sept 2014 – 1292

Boodschappen

De 100 Woorden liggen ook op straat. Gelukkig heeft het vannacht niet geregend. Het boodschappenbriefje is nog goed leesbaar. Er staan twee lijstjes op.

1. 'Voor Marit meenemen: krultang, accu tandenborsteloplader.'

Was Marit ziek? Of durfde ze niet de straat op zonder permanentje of frisruikende mond?

2. 'Brood, kaas, krant, eieren, bananen, schnitzel, bekertjes.'

Die ene schnitzel duidt op een eenpersoonshuishouden. En wordt de krant – welke trouwens? – altijd los gekocht of is het abonnement de deur uitgedaan?

Een privédetective of terrorismebestrijder ziet in zo'n briefje ongetwijfeld veel meer aanknopingspunten. Ik ben een toevallige raper die aan honderd woorden genoeg heeft.

28 sept 2014 – 1291

Voorherfst

De nazomer is overgegaan in de voorherfst. Alweer mag ik zonder jas naar buiten van mezelf.

Dat kindergenot draag ik al mijn hele leven mee. Uitgelaten holde ik naar school in mijn bloesje of shirt met korte mouwen. Door het hertenpark, over het bruggetje waaronder de Jeker nog steeds stroomt of kolkt, door de stadswal en daarna het buurtje in dat nu 'op sjiek' is in Maastricht.

Ik kan me nauwelijks herinneren dat ik gewoon liep. Niet dat ik op de hielen werd gezeten, maar hollen gaf een extra gevoel van vrijheid. Bij dat hollen sta ik nog geregeld stil.

27 sept 2014 – 1290

Eenzaamheidsworst

Uitgerekend in de Week tegen de Eenzaamheid gaan 'we' ISIS bombarderen. We rommelen ons weer een oorlog in en daar wordt, op de wapenindustrie na, niemand beter van. Ik krijg er een verlaten gevoel van.

In Trouw is oud-hoogleraar gezondheidszorg Ivan Wolffers realistisch over de bestrijding van eenzaamheid. Dat kan maar tot een bepaalde hoogte. Zeker bij ouderen, waartoe ik mijzelf ook langzamerhand mag rekenen. 'Eenzaamheid hoort ook bij het afscheid nemen van het leven.'

Verzorgingsinstellingen die goed met eenzaamheid omgaan zouden een 'like' moeten krijgen, vindt Wolffers. Nu maar duimen dat ik straks in een vijfduimenzorghotel beland. Of niet.

26 sept 2014 – 1289

Nagel

L. heeft een gescheurde nagel. De dierenarts stelt mij voor de keus: onder algehele verdoving of met een één-secondeknip. De eerste omslachtige optie wordt geboden omdat vooral de baasjes niet tegen een stootje kunnen.

Ik probeer mij in de gedachten van L. te verplaatsen, wetende dat zij op grond van haar asiel- en pleegzorgverleden al een heldin is. 'Doe maar de snelle actie,' zeg ik. De assistente neemt L. in een houdgreep, terwijl de dokter een klein zilverkleurig tangetje pakt.

De hemeltergende kerm duurt even kort als de ingreep. L. kijkt me aan met een blik van 'Was dit alles?’.

25 sept 2014 – 1288