Waarom

Waarom schrijf je een boek over Loes, vroeg iemand me gisteren. Voor een buitenstaander is het een heel plausibele vraag. Maar ook als schrijver moet je hem regelmatig stellen èn beantwoorden. Het maakt je boek overtuigender.
Loes was een fascinerend wezen in een fascinerende tijd, geef ik meestal als antwoord. Is dat voldoende voor mensen om het boek te gaan lezen? Die vraag is veel moeilijker te beantwoorden. Ik weet doorgaans niet wat lezers beweegt.
Loes verdient een biografie, schreef iemand op Facebook. Wanneer verdient iemand dat dan? Als hij/zij een fascinerend wezen in een fascinerende tijd is geweest, wellicht.


28 feb 2019 – 2825

Nederlands

Vroeger dacht ik altijd dat studenten psychologie vooral zichzelf wilden doorgronden. En dat studenten Nederlands het liefst schrijver wilden worden. Ik wist natuurlijk wel dat het genuanceerder lag, maar een etiketje plakken was lekker en makkelijk.
Het aantal studenten Nederlands is tegenwoordig zo klein dat de studierichting met opheffing wordt bedreigd. Het verhindert niet dat het aantal schrijvers nog steeds toeneemt.
Wordt er nog voldoende gelezen? Want goed schrijven begint met goede boeken lezen, leerde Karel van het Reve mij. Het best gewaardeerde boek op de HAVO is De engelenmaker van Stefan Brijs. Daar heb ik nog nooit van gehoord.


27 feb 2019 – 2824

Zorgverhuizing

Ze zit al klaar op de stoel. De tassen die meegaan staan op het bed. De dienstdoende verpleger en zaalarts wensen haar succes. Dan scharrelt ze nog even de afdeling over op zoek naar een medepatiënte om afscheid te nemen. Die kan ze niet vinden.
In de revalidatiekliniek wacht haar een eigen kamer, met een balzaal van een badkamer. Het eerste half uur maken vier behandelaars hun opwachting. Als de drukte voorbij is, de middagboterham genuttigd en ik nog even iets heb opgehaald van thuis, zit ze in een stoel bij het raam. De indrukken rusten nog op haar schouders.


26 feb 2019 – 2823

Grand Hotel Europa

Ik trakteer mijzelf op een leesuurtje in de februarizon. Voordat ik mag beginnen aan een van de lonkende boeken op de te-lezenstapel, spoor ik mezelf aan om eerst Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer uit te lezen.
Veel plezier aan deze volgens velen magistrale roman heb ik niet beleefd. Pfeijffers hoofdpersonen kunnen me niet bekoren. Het thema van de teloorgang van Europa door het massatoerisme is na vijftig bladzijden wel genoeg uit de doeken gedaan. Stilistisch is het boek even wisselvallig als het spel van Ajax na de winterstop. En het einde is erg bedacht.
Ik voel me bevrijd.


25 feb 2019 – 2822

Levensverhalen (45)

Zondag, mooi weer. In mijn Maastrichtse jaren betekende dat wandelen. Door een van de vele bossen die Zuid-Limburg rijk was en nog steeds is. Het Onderste-Bovenste bos bij Epen, het Vijlenerbos, het Savelsbos (door mij steevast Savondsbos genoemd) en het Bunderbos.
Dat laatste was mijn favoriete bos, want je had er lianen waarmee je kon slingeren. En riviertjes met zanderige oevers waar je prachtig dammetjes in kon bouwen.
Op weg in de auto zongen we canons – over de wielewaal en Vader Jacob – waarbij mijn vader meefloot. Hij vond dat hij niet kon zingen. Onderwijl sabbelden we op de eerste mentos.


24 feb 2019 – 2821

Noordgang

Toen wij in 1999 in Noord gingen wonen – destijds beschouwde deze enclave zichzelf niet als deel van Amsterdam – was de vestiging van grote hoofdkantoren in volle gang, Waarom gaan ze niet naar de noordelijke IJ-oever, vroeg ik mezelf af. Mijn ongehoorde advies kwam niet veel later uit met de komst van HEMA, MTV en andere bedrijven.
In 2006 vertrokken wij weer, verder noordwaarts. Sindsdien werd de hele noordoever één grote bouwput. Overal verrezen blokken en torens en propten stadsgezinnen zich op elkaar. Van het wat anarchistische niemandsland met rommelige bedrijventerreintjes en onverzorgde braaklandjes is vrijwel niets meer over.

Noord is Amsterdam geworden.