Zonder sores

Ons gezin is stinkend jaloers. Op L. Vanwege de ontspannen manier waarop ze ligt te slapen op de smoezelige schapenvacht.

De ene keer ligt ze languit. Dan weer kruipt ze in een foetushouding. De ultieme slaapstand is op haar rug. Als ze zich daarnaartoe wentelt, strekt ze eerst haar rechterpoot helemaal uit. Dan bereikt ze haar evenwicht, wijzen de vier pootjes slap gebogen naar boven en weerklinkt een vertrouwd licht snurkje.

Als je zo in gezelschap, in een verlichte kamer, in slaap kunt sukkelen, moet je haast wel een wezen zonder sores zijn. Misschien is dat het meest jaloers makend.

28 feb 2014 – 1094

Johan

Als overbekende Nederlander kun je erop wachten dat er een televisieserie over je gemaakt wordt. Dan kun je twee dingen doen: eraan meewerken, als je ten minste nog leeft, of niet.

Deze week begon de dramaserie Johan, over het leven van Johan Cruijff.  In de serie staat vooral 'de mens' Johan Cruijff centraal. Of zijn privéleven interessant is, vraag ik me af. Cruijff wilde niet meewerken, dus de vraag is ook hoe reëel het allemaal is.

Afijn, er zijn genoeg leuke spelmomenten en er klinkt heerlijke 60-erjarenmuziek. Danny(vriendin) tegen Johan: 'Zo, zeg jij sorry? Dat mag wel in de krant!'

27 feb 2014 – 1093

Winterkind

De Hellmanngetallen over de strengheid van onze winters zijn te vinden op knmi.nl. De lijst begint bij 1901. Bovenaan staat de winter van 1963 met koudegetal: 345.9. Ik weet nog dat wij, op bezoek geweest bij opa en oma in Hoorn, met de auto over het IJsselmeer naar Monnickendam reden. Onderweg moesten we een auto uit de sneeuw redden.

Bij de tien koudste winters zitten twee oorlogsjaren: 1940/1941(158.1) en 1941/1942(331.8). Ook de winter ervoor was streng, 294.6. De hongerwinter van 1944/1945 was met 86.3 normaal koud.

Mijn geboortejaar 1955 staat op 37(35.9). Als een gemiddeld winterkind betrad ik de wereld.

26 feb 2014 – 1092

Lentedingen

De natuur loopt door de zachte winter een maand voor op de kalender. Meteorologen berekenen de zachtheid met het Hellmanngetal, dat de som is van alle gemeten vorsttemperaturen. Dat staat op 0, want in De Bilt heeft het niet gevroren.

Ook de lentedingen die steeds terugkeren, bieden troost. Achter op het veld buitelen de kieviten. De heggenmus en de winterkoning doen een wedstrijdje hardzingen. Koolmezen en pimpelmezen scharrelen rond de nestkasten. Net op tijd heb ik ze leeggeruimd. In de ene zaten twee dode ringmussen. Je wilt het de nieuwe bewoners niet aandoen, dat ze lijken in de kast vinden.

25 feb 2014 – 1091

Schelen

'Kan het ons schelen?' schrijft Bas Heijne over hoe wij met de verschrikkingen in de grote boze wereld omgaan. Het ene moment spreken we 'ach' en 'wee' over de gebeurtenissen in Syrië en Oekraïne, het andere moment genieten we onbekommerd van 'onze' Olympische helden.

Ik maak me eveneens druk over de toestand in de wereld. Maar tegelijkertijd weet ik dat ik er niets aan kan doen. Ook niet door straks op een tegenpartij te stemmen. Want ook die zal internationaal in het gareel lopen.

Het is als in de prachtige Amerikaanse serie Homeland: het zijn de helden die worden geofferd.

24 feb 2014 – 1090

Leo Vroman (1915-2014)

Met het werk van Leo Vroman maakte ik kennis in de Nederlandse les. De leraar droeg de eerste strofen voor van het lange verhaalgedicht God en Godin. Die acht regels zijn al van een grote schoonheid.

Zijn ouders noemden hem God

vanwege het geloof daarin.

Haar ouders noemden haar

Godin, om hetzelfde gebod.

Hij was in het noorden geboren,

kaasbleek dus, met rode oren.

Zij was bruin, zij geurde naar kruiden,

was naakt, en leefde in het zuiden.

God trekt zuidwaarts. Uiteindelijk vindt hij Godin. Ze vrijen en het gedicht eindigt heel prozaïsch met

...en ze liepen ernstig pratend weg.

(N.B. Lees hier het hele gedicht)

23 feb 2014 – 1089