Febris

Terwijl buiten de zon doorbreekt en de temperatuur oploopt, is mijn eigen temperatuur ook weer aan het stijgen. Van 38.3 naar 37.2 en nu 38.8. Febris in februari, het klinkt mooi maar het voelt beroerd.

Febris is de god van de koorts, beschermer tegen enge ziekten als malaria en cholera. Ik vrees voor zijn reputatie als ik zie hoeveel moeite hij heeft met een griepje.

Op minimale kracht ga ik door het leven. Geen fut om stil te staan bij Halbezool die opeens een SP-geluid verkondigt. Mijn laatste energie besteed ik aan 100 Woorden, metgezel in voor- en tegenspoed.

28 feb 2013 – 744

Zwarte legers

De zwarte legers marcheren massaal door ons huis. Geruisloos, zonder stampende laarzen en trompetgeschal. Vijandig zijn ze ook niet. Ze doen gewoon hun werk. In naam van de koningin, of misschien wel koninginnen. Onze keuken staat altijd open voor ongenode gasten. Maar niet als ze met honderden tegelijk komen.

Bij het intypen van het woord ‘mierenbestrijding’ blijkt dat ook op dit punt de wereld verdeeld is in zachte en harde krachten. Als PvdD-stemmer had ik wellicht moeten kiezen voor uitgeperste knoflook, koperdraad en citroensap. Helaas, Marianne, ik verkies de keiharde chemische oorlog.

Daarna ben ik weer een 100% dierenvriend.

27 feb 2013 – 743

Pensioenpartij

Ik ken niemand van 50 jaar of ouder die op de partij 50Plus gaat stemmen. Misschien moet ik beter zeggen: niemand tussen de 50 en 65 jaar.

Wij zijn allemaal druk aan het werk of op zoek daarnaar, hebben nog schoolgaande kinderen en beseffen dat je als ZZP’er nooit met pensioen gaat.

50Plus is druk doende met pensioenen, AOW,  successierechten en praktische zaken als toiletten in alle treinen – voor de oudere b(l)aas - en vrije rollatorpaden in binnensteden.

Straks hebben ze 24 leden in de Kamer. Dat heeft één voordeel: ze kosten niets want ze zijn al met pensioen.

26 feb 2013 – 742

Griep

Net op het moment dat ik weer eens probeer mijn leven handen en voeten te geven, laten mijn handen en voeten me in de steek. Net als de winter heeft de griep mij op het laatste moment nog te pakken.

Ondanks twee dikke lagen als dekbed en twee eronder worden mijn ledematen maar niet warm. Pas met een kruik en na een uur hebben ze ongeveer de temperatuur van de rest van mijn lichaam aangenomen. Maar ook dan willen ze nauwelijks deel van mij uitmaken.

Lede maten zijn het. Gelukkig heb ik ze niet nodig. Dat ze dat even weten.

25  feb 2013 – 741

Gedichtstaren (13)

Naar dit gedicht van Judith Herzberg, over een van de mooiste plekken van Nederland, is het mooi staren. Staren is ervaren.

Botshol

Altijd bang in nachtdiep water

dat is bang aan land.

Dit is geen hol, eerder een leegte

geen stootrand voor begrip, begeerte,

noch een grot met ruwe handen

waarin op de tast.

Zonder randen ligt het zonder

berm, horizon, houvast.

Geen bodem waarop schaduw meevaart.

Helder het zwartst.

Onttrekt zich in verte aan verte

onttrekt zich in vlakte.

Water onder water

luistert niet. Likt niets los.

Uit ‘Botshol’, 1980

24  feb 2013 – 740

Worstvankees

Er circuleren foto’s van de nieuwe paus op internet. Hij lijkt verdacht veel op Silvio Berlusconi, de Italiaanse mediapaus. Bungafatius I zal hem wel niet worden, ook al omdat Silvio andere snode plannen heeft.

Hij wil weer de baas van Italië worden. Daarvoor heeft hij een bekend paardenmiddel van stal gehaald: geld uitdelen aan het volk. Mocht hij gekozen worden, dan zal hij de belasting op de eerste woning schrappen.

Ooit stelde de plannenmakers van het Wieringerrandmeer de bevolking alhier een inkomensstijging van 3500 euro in het vooruitzicht. Dit worstvankeesscenario klopte voor geen meter. 

Dat geldt voor meer politieke beloften.

23  feb 2013 – 739

Winterstaart

In Friesland zijn de eerste grutto’s gesignaleerd. Tijdens een waterpeilcontrole in het veld bij Skrins zag boswachter Simon de Winter een groep van achttien onder luid gekrakeel overvliegen. Dat iemand met zo’n achternaam de lente aankondigt, zou afdoende moeten zijn.

Bij ons in het veld blaast de koude oostenwind alles nog muisstil. De februarizon tintelt op mijn wangen. Een boer rijdt mest uit. L. holt een bekende tegemoet. ‘Ik zeg tegen m’n dochter: het is suk mooi weer, ik móet er uit.’

Het venijn van de winter zit in de staart. Alleen weet niemand hoe lang die staart precies is.

22  feb 2013 – 738

G-1

Ik zit pas in het begin van De Vergelding van Jan Brokken, over de oorlogsgeschiedenis van het dorp Rhoon. Opvallend nieuws, althans voor mij, is dat de Nederlandse Fokker G-1 gevechts-vliegtuigen technisch superieur waren aan de Duitse jagers. De G-1 kon 400 kg aan bommen vervoeren en was uitgerust met 4-8 mitrailleurs. Vandaar ook zijn bijnaam ‘de Maaier’.

Uiteraard was onze luchtvloot, net als de grondtroepen en zeemacht, getalsmatig niet opgewassen tegen de Duitsers. Maar de Duitse oorlogsindustrie liep technologisch dus niet op alle fronten voorop.

Bij het lezen bekroop me zomaar een licht vaderlandslievend gevoel. Hup, Holland, hup.

21  feb 2013 – 737

 

Vechtscheiden

Bureau Jeugdzorg Amsterdam slaagt er nog niet erg in om de wachtlijsten terug te dringen. Men heeft de handen vol aan kinderen van wie de ouders in een (v)echtscheiding liggen. Het zijn vooral de duurdere buurten – Centrum, Zuid, IJburg – waar de gebrouilleerde echtelieden elkaar via advocaten onder vuur nemen. En de kinderen maar dekking zoeken, als ze al niet als schild worden gebruikt.

Ter bestrijding van de crisis heeft het kabinet de interventiewet in het leven geroepen. Was dat in de jeugdzorg maar mogelijk. Dan zullen we eerst het ouderschap moeten ontheiligen. Ik hoor de kogels alweer fluiten.

20  feb 2013 – 736

Mierenmeldpunt

Go fuck yourself, wil ik tegen die honderden mieren roepen die door ons huis lopen. In dat geval zou ik erkennen dat het om een minuscuul probleempje gaat. Ze doen geen vlieg kwaad, maar ik vind het wel een niet te tolereren inbreuk op onze privacy.

Amerikaans onderzoek heeft uitgewezen dat mierenkoninginnen na een paring nog 25 jaar lang eitjes leggen. Mocht het zo zijn dat een van die koninginnen zich onder onze boerderij heeft genesteld, dan kunnen wij ons opmaken voor een kwart eeuw overlast.

Ik ga een brief aan de PVV schrijven. Het wordt tijd voor een mierenmeldpunt.

19  feb 2013 – 735

140

Ben ik net een beetje gewend dat ik op de snelweg 130 km/uur mag rijden, wil de PVV er 140 van maken. Voor mij is dat om het even. Mijn oude Peugeotje haalt amper de 100.

Wat heeft de PVV toch met snelheid? Daarvoor moeten we bij de financiers van de partij zijn. Dat zijn vooral conservatieve clubs waarin de traditionele energie-industrie goed vertegenwoordigd is. Appeltje eitje: harder rijden betekent een hoger brandstofverbruik en dus meer inkomsten voor de partijsponsors. Ik kan me voorstellen dat Wilders’ bankrekening eveneens oploopt.

Dat u het weet, als u hem op z’n staart trapt.

18  feb 2013 – 734

Begroeten

‘Is er nog iets leuks gebeurd, Bart?’

‘Hoe voel je je, Bart?’

‘Alles goed, Bart?’

Drie povere standaardzinnen vormen het begroetingsritueel. Doordat m’n naam erbij wordt vermeld, ontstaat er vreemd genoeg toch iets van intimiteit. Heb je geen familie of vrienden, dan heb je altijd nog Facebook.

Op de eerste vraag weet ik nooit iets leuks te antwoorden. De tweede vraag komt te dichtbij. En de derde vraag wil ik liever niet aan mij gesteld zien, schreef ik al in 100w nr. 10.  Het gaat niet over ‘alles’ en waarschijnlijk ook niet over ‘goed’. Mooi, dat bespaart me een antwoord.

17  feb 2013 – 733

Scheefkrimp

Ik ben gebeld door de plaatselijke boekwinkel. Het stapeltje exemplaren van 100 Woorden is niet meer. Nieuwe boekjes zijn welkom.

Terwijl de regering de huizenmarkt probeert vlot te trekken, sjor ik als auteur-uitgever-bezorger aan de boekenmarkt. Ook die zit in een triple-dip. Er komen steeds meer boeken uit, terwijl het aantal lezers afneemt.

Bekende dichters kunnen geen uitgever meer vinden en de nieuwe van Thomas Rosenboom ligt te verpieteren. Tel daar de crisis bij op – of moet ik juist vermenigvuldigen? – en zelfs Halbezool Zijlstra snapt dat er sprake is van literaire scheefkrimp.

Uiteindelijk is schrijven een vorm van zelfkastijding.

16  feb 2013 – 732

The Beatles

Precies vijftig jaar geleden brachten The Beatles hun eerste langspeelplaat uit, Please Please Me met klassiekers als I Saw Her Standing There en Love Me Do. Ik werd die maand acht en was nog niet into The Beatles. Dat gold wel voor m’n oudere nichtjes, die alle Beatles-platen grijs draaiden.

Later zat ik zelf aan de radio – ik meen van het merk Blaupunkt, al brandde er een groen lampje bij het aanzetten. Vrije Geluiden op schoot, met de complete speellijst van de Arbeidsvitaminen. Twee uur lang wachtte ik op het slotakkoord: We Can Work It Out, van The Beatles.

15  feb 2013 – 731

Beving

Onze geitjes zijn geboren in Slochteren. Net als met Hippolytushoef kom je daar alleen als je er moet wezen. En als je aardgas nodig hebt.

Die dag was het mooi en vredig. Tegenwoordig trilt de aarde in Oost-Groningen. Door de gaswinning verzakt de grond en gaan aardplaten schuiven. Iedereen weet het,  maar de Nederlandse Aardolie Maatschappij houdt zich doof.

Eind jaren tachtig riep de Drentse geograaf Meent van der Sluis het al. Hij werd weggezet als Gekke Gerrit. Nu erkent minister Henk Kamp eindelijk het verband.

Minder gas winnen kan helpen. Ik vrees dat Oost-Groningen dit niet voor elkaar krijgt.

14  feb 2013 – 730

Ik

Dat we in het ik-tijdperk leven is geen verrassing meer. Dertig jaar geleden schreef het weekblad Haagse Post(HP) het al. Onze ‘ik’ is tegenwoordig zo sterk dat er nauwelijks meer plaats is voor een ‘wij-gevoel’.

Het is niet alleen de individualisering die daar debet aan is. Ook de sociale verheffing maakt dat iedereen zichzelf graag naar voren schuift, schrijft Peter Giesen in de Volkskrant. Bas Heijne in NRC Handelsblad: ‘Je kunt niet loyaal zijn aan de gemeenschap wanneer besef van gemeenschap ontbreekt.’

Dat besef komt wellicht als je de ander nodig hebt. Ik ben benieuwd hoe die ander dan reageert.

13  feb 2013 – 729

Gevoelsweer

De ijzige wind suist over het Wieringer land. Vannacht heeft hij de sneeuwdekentjes op de takken weggeblazen. Meteen verliest de winter een deel van zijn charmes.

Heel Nederland is nu in de ban van de gevoelstemperatuur. Alsof we daar wat mee opschieten. Meten is weten, maar geldt dat ook voor gevoelszaken? Bij ons geeft de thermometer -1.5 graden Celsius aan. Volgens de weerwetenschappers is dat gevoelsmatig -7. De wind maakt dat het even koud voelt als -7 graden bij stil weer.

Driftig graaf ik in mijn herinnering wanneer dat ook al weer was. Ik krijg er geen gevoel bij.

12  feb 2013 – 728

Kliekjes

Wij Nederlanders gooien dagelijks tien miljoen boterhammen weg, ofte wel 400.000 broden. Ook pasta, rijst en aardappelen worden in grote restanten weggemieterd. Het blijkt maar weer dat wij onze welvaart niet aankunnen.

In mijn jeugd was kliekjesdag heel gewoon. Dat was geen straf want de meeste gerechten waren in de herkansing extra smakelijk. Stamppot, pasta en rijstprutje op één bord, ze pasten net zo weinig bij elkaar als de laatste schone kleren uit de kast. Je deed het ermee. Klaar.

Had minister Dijsselbloem dat maar gezegd tegen de nieuwe SNS-baas. Maar in Den Haag verstaan ze onder kliekjes allesbehalve eten.

11  feb 2013 – 727

Macht

Sybrand van Haersma Buma staat weer op de voorpagina’s van de kranten. Oppassen dus. Minister Blok moet zijn plannen voor de woningmarkt aanpassen, anders gaat het CDA in de Eerste Kamer dwarsliggen.

Sybrand wil dat het kabinet de bouwsector aanzwengelt. Dat is hem niet ingefluisterd door kiezers, maar door bijbanenverzamelaar Elco Brinkman. De fractievoorzitter van het CDA in de senaat is tevens, o toeval, scheidend voorzitter van Bouwend Nederland. Zijn opvolger daar is niemand minder dan Maxime ‘Mighty Max’ Verhagen.

Het CDA is net een jachthond: het ruikt de macht al als anderen hem nog niet in het vizier hebben.

10  feb 2013 – 726

Andere tijd

Aanvankelijk zag ik hem niet staan, de bekende uit een andere tijd. In de Amsterdamse kroeg met gele tegelvloer stond hij zwijgzaam z’n bier weg te werken. Hij staarde naar het groepje stamgasten dat luidruchtig de aandacht opeiste.

Toen ik hem groette, kwam hij aan mijn tafeltje zitten. Een vluchtige uitwisseling ontspon zich, over werk en over de kinderen die ooit bij elkaar op school zaten. Z’n huwelijk was gestrand. Zoon woonde bij hem, dochter bij haar. 

Of hij weer een vriendin had, vroeg ik. Hij keek  meewarig, schudde zijn bier op en zei: ‘Dat zit er niet meer in.’

9  feb 2013 – 725

Pindameuk

Ik kreeg de tip om een pot pindakaas in de tuin te zetten. Voor de vogels. Vinden ze lekker, schijnt het. De goedkoopste is goed genoeg, luidde het aanvullende advies.

Uit het onderste schap in de supermarkt, op reikhoogte van kleine kinderen, haalde ik een grote pot van onbekende huize. Tis dat er pindakaas op stond, want op het oog was de ondefinieerbare substantie al ziekteverwekkend. Bovendien gaf het etiket allesbehalve uitsluitsel over het ontbreken van loodzware metalen, verkeerd draaiende melkzuren en vetfoute vetten.

De tuinvogels hebben de pot inmiddels verkend en goedgekeurd. Roodborst, koolmees, nachtegaal, pindameuk lusten ze allemaal.

8  feb 2013 – 724

Aan

Geen dag is dezelfde. Van de week raakte ik daar van doordrongen, toen ze over het grind naar me toe holde. De lach breder dan ooit, de wangen in blos en vlinders die uit de ogen dwarrelden.

De brugklasverliefheid is van een verterende schoonheid. Het ‘aan’-moment wordt in geuren en kleuren verteld. Een vriendin fungeerde als love coach, zeg maar een olievrouwtje. ‘Toe nou,’ siste deze, waarna ze helemaal spacete. Zij vroeg hem en niet andersom, dus ook emancipatoir zit het wel snor.

Thans lopen Facebook en Twitter vol met hartverwarmende kattenbelletjes. In een open boek is het aangenaam lezen.

7  feb 2013 – 723

Bubbels & bellen (2)

Naast de huizenbubbel voeren we wel met de gasbel. Die heeft ons zoveel luxe gebracht dat we jarenlang konden roepen dat we tot de besten van de euroklas behoren. Dat die geldbron eindig is, horen we liever niet.

Wat hebben we met de aardgasopbrengsten gedaan? Niet geïnnoveerd, maar potverteerd. Net als de banken, die geen reserves aanlegden voor crisistijden, hebben we met geld gesmeten in plaats van te investeren in nieuwe energiebronnen.

Ons welvaren moeten we trouwens ook niet overschatten. Zo zijn de onderwijsuitgaven in Nederland substantieel lager dan in ons omringende landen.

Rijkdom en schaamte gaan echter moeilijk samen.

6  feb 2013 - 722

Bubbels & bellen

Dat Nederland eigenlijk ver boven zijn stand leeft, daar horen we liever niets over. In deze crisistijd zou dat namelijk betekenen dat we de broekriem nog wat gaatjes strakker moeten spannen.

We leven op bubbels en bellen. De economische groei van de afgelopen decennia is allereerst te danken geweest aan de astronomische huizenprijzen en hypotheken, aangewakkerd door de renteaftrek. Die huizenbubbel is leeggelopen, maar aan de aftrek wensen we nog niet echt te tornen. Hoe heilig een huis kan zijn.

Het financiële circus eromheen is een lucratieve industrie. Als we deze doorschuifloketten, met diensten zonder toegevoegde waarde, nu eens opheffen?

5  feb 2013 - 721

Dubbelweek

Tegenwoordig staat elke week wel in het teken van iets. Je kunt het zo gek niet bedenken – De Week van de Kroket, de Week van de Teek, de Week van de Lentekriebels – of we moeten er aandacht aan schenken.

Momenteel is het dubbel feest: de Week van de Poëzie èn de Week van het Vergeten Kind. Twee uiteenlopende werelden, al kun je aan vergeten kinderen heel wat dichtregels wijden.

Met een maandelijkse aflevering van Gedichtstaren eer ik de dichtkunst al. En wat die vergeten kinderen betreft, ooit hebben we er twee in huis genomen. De poëzie kwam mee.

4  feb 2013 - 720

Kapsones

Deze week werd ik opgebeld door de stichting die L. bij ons heeft bezorgd. Hoe het is met haar, wilde de mevrouw weten, en of we iets te bespreken hebben. Wat een nazorg, van zo’n vrijwilligersorganisatie. Kom daar maar eens om bij SNS Bank.

Met L. gaat het boven verwachting, laat ze u via mij weten. Ze krijgt zowaar kapsones. Spontaan blaffen naar een hond die een mijl verderop loopt, of tegen de eend die treiterig heen en weer zwemt.

Tegenwoordig wil ze ook stoeien. Bij voorkeur op het moment dat ik naar bed wil. Dat is nog een bespreekpuntje.

3  feb 2013 - 719

Toverboek (4)

Ik schreef eerder over de opvallende overeenkomsten tussen Het Bureau (J.J. Voskuil) en De Toverberg.

Bureau-medewerker Ad Muller belt. Ik wou vandaag eigenlijk maar thuisblijven. Op de vraag of hij ziek is antwoordt Muller: Misschien niet ziek, maar ik hoest een beetje en dat wou ik even aanzien. 37 graden is al een reden om onder de wol te kruipen.

De thermometer (‘kwiksigaar’) reguleert het leven in het sanatorium van De Toverberg. Volgens een ingewijde  ‘moet je daar niet ziek worden’. Hoofdpersoon Hans Castorp temperatuurt voor het eerst. 37,6 en dat op de vroege morgen. Zijn ontsteltenis was groot.

2  feb 2013 - 718

Toverboek (3)

Ik dacht in de kerstvakantie: ik ga eindelijk eens De Toverberg (in de oudere, magistrale vertaling van Hawinkels!) uitlezen. Die missie is hopeloos mislukt. Het heeft als voordeel dat ik er langer van kan genieten.

De Toverberg is een bijna allesomvattende roman. Een boek der boeken, kan ik zonder enige aarzeling zeggen. Het moet eigenlijk het boek der boeken zijn, maar die eretitel schijnt al sinds jaar en dag bestemd te zijn voor de Bijbel. Over predestinatie gesproken.

Ik heb al eerder in 100 Woorden (nrs. 579, 609) geschreven over dit toverboek. De komende tijd zal het mij vaker gebeuren.

1  feb 2013 - 717