Werelderfkeuken

Er zijn twee miljoen handtekeningen verzameld om de Napolitaanse pizza op de werelderfgoedlijst te krijgen. Of de grote concurrent, de Romeinse pizza, nu ook voorgedragen gaat worden is nog even de vraag.

In Napels is de pizza rond, met een hogere rand, en dikker en natter dan de pizza uit Rome. Het is maar wat je lekkerder vindt. Een Italiaanse kennis zei ooit dat je in Amsterdam een betere pizza eet dan in Italië.

Zullen wij de boerenkool voordragen? Dan kunnen de Hongaren (goulash), de Noord-Afrikanen (couscous) en Amerikanen (hamburger) natuurlijk niet achterblijven. De werelderfkeuken als toonbeeld van internationale verbondenheid.

30 nov 2017 – 2389

Opschalen

Onderzoek wijst uit dat het samenvoegen van gemeenten financieel niet gunstiger uitpakt. In het verleden bleek die conclusie ook op te gaan voor grote zorginstellingen, woningcorporaties en scholenkoepels. 
De vraag is dus waar de fusieambitie vandaan komt. In ieder geval is er een financiële prikkel voor bestuurders en toezichthouders. Hoe groter de organisatie, des te meer ze verdienen.

Als inwoner van een fusiegemeente zie ik bovendien aanzienlijke nadelen van de schaalvergroting. Sinds jaar en dag staat in Hollands Kroon een handvol gemeentehuizen leeg. Zie die kapitaalvernietiging maar eens terug te verdienen.

Niet dat veel bestuurders zich daarover erg druk maken...

29 nov 2017 – 2388

Lapswanstop

Een laptop is maar een laptop. Maar voor mij is het kantoorbenodigdheid nummer één, mijn lijflijn naar het werkend bestaan. Het hele boek over Trien is ermee gemaakt, mijn bedrijfsadministratie staat erop alsmede het complete fotoalbum van tien jaar. Een ongezonde afhankelijkheid, ik geef het toe. Het is de tol die je betaalt voor het betreden van de digitale wereld.

Onlangs moest ik, vanwege een disfunctionerende o-toets, het hele toetsenbord laten vervangen. Nu blijkt dat het nieuwe toetsenbord eveneens een probleem heeft. De spatiebalk reageert alleen als je er in het midden op drukt.

Is er nog hoop voor m'n lapswanstop?

28 nov 2017 – 2387

Hauwert

Tussen de plavuizen van het middeleeuwse kerkje liggen nog eeuwenoude grafstenen. Als godshuis is het al jaren niet meer in gebruik. Tegenwoordig is het zelfs in particuliere handen, maar voor dorpsevenementen wordt het nog steeds ter beschikking gesteld.

Het dorp loopt niet bepaald uit voor mijn lezing over Trien. Een boek is nu eenmaal geen kermis. Maar ook hier wordt het bijzondere levensverhaal van een vroegere dorpsgenote met applaus begroet.

Nadien lopen we even over de begraafplaats. Hier lagen ooit mijn opa en oma, de zus van Trien. De graven mogen dan inmiddels geruimd zijn, ook hun geschiedenis blijft bestaan.

27 nov 2017 – 2386

Jan en Jan

Ze zijn beiden volop in het nieuws. De schrijvers Jan Wolkers en Jan Cremer. De eerste vanwege de biografie die van hem is verschenen. De ander vanwege zijn boek Sirenen dat onlangs is uitgekomen.

Ze moeten elkaar hebben gekend, onder meer van het uitgaansleven rond het Leidseplein begin jaren zestig, waar ze meiden versierden. Want door het vrouwelijk schoon waren ze vergaand geobsedeerd.

Allebei combineerden ze, ieder op eigen wijze en meer of minder succesvol, literatuur met beeldende kunst. Een andere opvallende gelijkenis is hun persoonlijkheid. Achter het uitgesproken narcisme, dat soms ook gewelddadige vormen aannam, schuilde een getroebleerde geest.

26 nov 2017 – 2385

Merel

Ongemerkt komt hij buurten. Niet zoals in het voorjaar en zomer, kwetterend en zingend. Nee, fluisterzacht daalt hij neer op het gras. 
Belangstellend kijkt hij hoe ik de perken kuis. Onder de aarde schoffel ik een vette regenworm vandaan. Zal ik hem toewerpen? Ik besluit hem te laten kronkelen: eens kijken of hij zijn vege lijf redt.

IJverig schoffelt hij achter me aan, soms maar op een meter afstand. Kennelijk weet hij wat voor vogelvriendelijk vlees hij in de tuin heeft. Nu moet hij ervoor werken. Straks krijgt hij het aangereikt. Brood, rijst, aardappelen. Stevige winterkost gaat er altijd in.

25 nov 2017 – 2384