Zinnen (die ertoe doen) in 2018

Veel bestuurders beschouwen de gasbel als materieel erfgoed. (2431)

Wat geweest is moet je koesteren, niet herbeleven. (2437)

Een buurman met een blaffer, zal dat effe schrikken zijn als je net een godsvermogen hebt neergeteld voor een optrekje. (2455)

Heldhaftigheid laat zich niet voorspellen. (2464)

Bij sommigen komt het machtsgen nadrukkelijker tot expressie. (2513)

De illusie dat ik met mijn vertrek uit Amsterdam voorgoed verlost was van vlieglawaai, gaat straks in kerosinerook op. (2569)

Een compliment doet goed, ook als je 63 bent. (2590)

Bij ABN AMRO en de VVD leer je meer over samen graaien dan over samen leven. (2619)

Inconsequentie is de brandstof voor ieder mens. (2650)

31 dec 2018 – 2766

Levensverhalen (43)

In de zesde klas zaten ook twee crimineeltjes in wording. J. was van Molukse afkomst, F. was een volbloed 'Mestreechteneer'. Beiden werden gevreesd op het schoolplein omdat ze fysiek sterk waren en samen optrokken.

Eens kwam de politie op school om beiden uit de klas te halen. Het verhaal ging dat ze diefstallen hadden gepleegd. Ik leerde dat de onschuld zijn grenzen heeft en de boze buitenwereld niet ver weg is.

Van F. heb ik nooit meer iets vernomen. Over J. hoorde ik viavia – de Molukse gemeenschap is een kleine wereld – dat hij het criminele pad nimmer verlaten heeft.

30 dec 2018 – 2765

Bad

Ik dompel me onder in een warm bad. Het laatste ziekenhuisstof zal nu wel zijn afgespoeld. Ook de herinneringen ebben langzaam weg.

Het ijzeren ritme van maaltijden, controles van bloeddruk en temperatuur en medicijnverstrekking stond werkelijke rust in de weg. Dommelde ik na een slechte nacht even weg, dan tikte een zuster me wakker om mijn geboortedatum te vragen voor een nieuw infuus of een dokter met de melding dat ze er nog niet uit waren.

Zelfs de smaak van het kraanwater deed vreemd aan. Nu werk ik thuis gulzig volle glazen weg. En absorbeer ik een frisse, nieuwe vrijheid.

29 dec 2018 – 2764

Schrijverschap

Ik las ergens dat maar zeventig Nederlandse schrijvers van fictie en non-fictie kunnen leven van hun schrijverschap. Zéventig, op een bestand van duizenden, zo niet tienduizenden.

Tot die zeventig behoren in de eerste plaats de schrijvers van voetbalboeken. En dan heb je A.F.Th., Tommy Wieringa en De Veelschrijver. De rest van het rijtje kan De Volkskrant ongetwijfeld oplepelen.

Het succes van een schrijver hangt af van veel factoren. Kwaliteit is er maar een van. Van mijn schrijverschap kan ik niet leven, maar ik ben helemaal opgeleefd sinds ik het onzinnige reclamewerk vaarwel heb gezegd. De wind is mijn financiële metgezel.

28 dec 2018 – 2763

Lijf

Ik sta voor de spiegel en kijk naar een onherkenbaar lijf. Dunne armen ontdaan van vet en spieren. Spillebenen die in niets herinneren aan enige sportactiviteit. En een romp die, op wat verzakkingen na, doet denken aan hoe ik er dertig jaar geleden aan toe was.

Ik was ziek, goed ziek, maar niet dramatisch en in levensgevaar. Desondanks is de term 'slopend' van toepassing. De bacterie, hoe minuscuul ook, heeft mijn lijf en leden gesloopt. Sluipenderwijs, maar onbarmhartig.

Kijk, na een rondje dijk voel ik mijn dijbeenspieren weer. Ze zijn er nog en hebben er klaarblijkelijk zin in. Samen voorwaarts.

27 dec 2018 – 2762

Intussen

Tijdens mijn ziekte stond de wereld niet stil. In mijn geboortestad zijn de 'I Amsterdam'-letters weggetakeld. Blij toe, weg met die krankzinnige marketingreutel.

In Indonesië vielen honderden doden door een uitbarsting van de Krakatau, een watervulkaan tussen Java en Sumatra. Mijn Indische kamergenoot leefde mee met zijn geboorteland.

De beurzen kakten wereldwijd enorm in. We leven weer ver boven onze stand, ook in dit 'fantastische land' (Rutte). Een nieuwe recessie is aanstaande. Ik heb die van mij gelukkig achter de rug.

'Samenwerken, dat doe je met elkaar,' zei de koning in zijn Kersttoespraak. Zeilen, dat doe je met zeilen.

26 dec 2018 – 2761