Merel

Ongemerkt komt hij buurten. Niet zoals in het voorjaar en zomer, kwetterend en zingend. Nee, fluisterzacht daalt hij neer op het gras. 
Belangstellend kijkt hij hoe ik de perken kuis. Onder de aarde schoffel ik een vette regenworm vandaan. Zal ik hem toewerpen? Ik besluit hem te laten kronkelen: eens kijken of hij zijn vege lijf redt.

IJverig schoffelt hij achter me aan, soms maar op een meter afstand. Kennelijk weet hij wat voor vogelvriendelijk vlees hij in de tuin heeft. Nu moet hij ervoor werken. Straks krijgt hij het aangereikt. Brood, rijst, aardappelen. Stevige winterkost gaat er altijd in.

25 nov 2017 – 2384