Ik werd wakker van
gestommel in de belendende kamer. Met veel moeite was ze gaan verliggen. Ze
keek me aan met een melancholische blik. Ik aaide haar. Ze voelde koud aan.
Ik legde haar op bed en
maakte een warm dekje. Haar ademhaling ging snel en zwaar. Krampachtig probeerde
ze te ontspannen. Af en toe keek ze vragend op en kreunde ze zachtjes.
Later vleide ik haar in de
mand. Ze was opgewarmd. Ik maakte N. wakker. Nog even kriebelen op haar kopje.
Een paar keer zwaar kreunen en toen was er de laatste diepe zucht. Het was goed
zo.
9 nov 2017 – 2368
Geen opmerkingen:
Een reactie posten