As

Van de dierenarts kwam het telefoontje: 'Lizzie is teruggebracht.' De as wordt blijkbaar toch nog beschouwd als een levend bewijs. Het crematorium heeft de koker keurig in een papieren tasje met hengsels afgeleverd. 'Alsof er een fles wijn in zit,' zegt dochter.

Nu staat 'ze' op de piano. We durven hem nog niet open te doen. Stel dat 'ze' geurt of zomaar opeens herrijst. Iets onsterfelijks had ze namelijk zeker. 
Straks, op een mooie windstille dag, dragen we 'haar' naar de Waddenzee. Naar het strandje waar ze zo lekker kon dartelen. Dan laten we 'haar' voor de allerlaatste keer los.

13 nov 2017 – 2372