Verwenteld


In het weiland zie ik vier dunne poten boven het halfhoge gras spartelen. Ze behoren toe aan een schaap dat op zijn rug ligt. Voor L. is dat de favoriete slaaphouding, voor een schaap de naderende dood. De ingewanden drukken op de longen zodat het langzaam stikt.
Een 'verwenteld' schaap komt nooit zelf overeind. Het is een van de eerste dingen die ik in het buitengebied leerde. Het verbaast me dat de evolutie daar nooit wat op gevonden heeft.
Ik loop de wei in en help het dier overeind. Het doet een plas en alles lijkt weer zoals het was.

3 okt 2013 – 947

Geen opmerkingen:

Een reactie posten