Ik kan ontroerd raken door
het lentegroen van ontluikende struiken. Vooral als het scherpe zonlicht erop
valt en de bladeren een extra tinteling krijgen. Voorzichtig tonen ze hun
schoonheid aan de wereld. Elk jaar zijn ze weer even verlegen. Zelfverzekerd
zullen ze nooit worden.
Je zou de vergelijking met
ontluikende vrouwen kunnen maken. Maar dan loop je de kans voor ouwe snoeperd te
worden uitgemaakt en misschien nog wel voor erger. Remco Campert, die kan en mag
het. Schrijven over hoe gelukkig hij wordt als hij meisjes met vioolkoffertjes
op hun rug door de stad ziet fietsen.
Paganini, La Primavera.
29 april 2015 – 1498
Geen opmerkingen:
Een reactie posten