Het duizelt in mijn hoofd.
Duizend dingen waarover ik wil schrijven maar ook niet. Meestal ben ik de baas
over 100 Woorden. Soms dringen ze zich op en heb ik geen keuze.
Vanochtend ontving ik een
pakketje uit Australië. Van de dochter van tante Trien over wie ik een
biografie schrijf. Voor het eerst lees ik de gedichten die zij vlak voor en na
de bevrijding heeft geschreven. Ik kan ze bijna niet met droge ogen lezen.
Niet alleen de idealen
hielden Trien op de been, ook de poëzie was een bron van overleven. Het woord,
altijd weer het woord.
14 feb 2015 – 1424
Geen opmerkingen:
Een reactie posten