De Villa was ons thuis. Het
bordes met de zware voordeur. De vloeren die kraakten als de botten van oude
mannen. De vensterbanken waaronder radiatoren loeiden. De kamers met brede
ramen die uitzagen op geweldenaren van bomen.
We waren nog jong. We hadden
al veel van de wereld gezien en begrepen, meenden we althans. Hier begonnen we
opnieuw. Met een schone bladzijde. Met denken, voelen, willen. Leren dat je leerling
èn leraar kunt zijn. En De Villa leerde met ons mee.
Gisteren is zij opgetild door
het vuur. Wat rest is een open plek waar het leven altijd welkom is.
12 feb 2015 – 1422
Geen opmerkingen:
Een reactie posten