Hoe vaak heb ik niet de schelpenpaden van Vlieland
gefietst? Vooral het lange pad naar de andere kant van het eiland was een
beproeving. Gelukkig kon je na alle tegenwind onbekommerd uitpuffen bij het
Posthuys, met kroketten en bier.
Zon, wind en het knisperen van banden: dat is voor mij
het ultieme waddeneilandgevoel. Daar denken sommige bestuurders anders over. Op
Ameland en Texel gaan stemmen op om de ‘dure’ schelpen te vervangen door
goedkopere betonblokken. Economie is de vijand van de romantiek.
Op Wieringen hebben we welgeteld twee schelpenpaden. Nog wel, want ook hier weet je het met bestuurders
nooit.
20 okt 2012 – 613
Geen opmerkingen:
Een reactie posten