'Mop, kom maar mee.' Voor
de zoveelste keer wordt ze op de behandeltafel getild. Ze gaat zitten en tilt
haar linkervoorpoot alvast naar voren. Dieren zijn een en al Pavlov-reflex.
'Ik ben heel tevreden,'
zegt de arts. Het wondje bij het eeltkussen is warempel zo goed als genezen.
Nog een weekje, schatten we samen in, en dan zit een jarenlang medisch gevecht
er eindelijk op.
L. is daar niet mee bezig. Als ze al vooruitkijkt, is het naar het snoepje dat op haar ligt te wachten.
Twee krijgt ze er, maar van mij had ze de hele zak mogen hebben.
5 juli 2017 – 2240
Geen opmerkingen:
Een reactie posten