De Amerikaanse
jazzfusiongroep Return to Forever trad eind jaren zeventig op in het
Amsterdamse Concertgebouw. Een superband met louter topmuzikanten: Chick Corea,
piano; Al Dimeola, gitaar; Stanley Clarke, bass; Lenny White, drums.
Na de pauze speelden ze
een akoestisch nummer, waarin elk lid een solo had. Het was zo virtuoos en
swingend dat het publiek tien minuten applaudisseerde, joelde en floot. De
bandleden keken stomverbaasd, van 'Wat gebeurt hier?' Dat was precies wat wij
ook allemaal dachten.
Gisteren zag ik Chick
Corea weer ouderwets uitblinken met het verrassend goede Trondheim Jazzorkest.
Ik was opnieuw blij dat ik er bij was.
10 juli 2017 – 2245
Geen opmerkingen:
Een reactie posten