Aan de landkant van de
dijk maken we een praatje, de natuurbeheerder en ik. Hij vertelt over het
weerzien van de grutto die hij enkele jaren geleden als pulletje heeft geringd.
Alsof een verloren zoon of dochter is weergekeerd.
Opeens zie ik een slank
diertje aan de slootkant. Ik denk aan een wezel. En ja hoor, daar zien we zijn
kopje boven het gras uitsteken. Niet te ver, want inmiddels hangt ook een
torenvalk op de loer.
Op zijn achterpoten mag de
wezel graag de wereld om zich heen observeren. Zo schattig dat ik vergeet dat
hij een roofdier is.
19 mrt 2015 – 1457
Geen opmerkingen:
Een reactie posten