De laatste nacht waakte ze alleen. Hij was naar
zijn werk gegaan. Ploegendienst. Samen konden ze het niet aan. Zij sociaal en
solidair, hij stug en onbeholpen.
Haar verdriet was immens. Wat een wreed lot, wat
een wrede god waar ze niet meer in geloofde. Ze vluchtte het huis uit, naar de
lieve nicht die haar als geen ander begreep. Weken bleef ze weg. Maar ze moest
verder. Dat hield ze anderen ook altijd voor.
Zes maanden later was ze weer zwanger. Opnieuw
een dochter, de tweede tweede. Ze gaven haar dezelfde naam. Als aandenken,
eerbetoon, omdat het zo hoorde.
3 mrt 2015 – 1441
Geen opmerkingen:
Een reactie posten