Elk
voorjaar hep z’n najaar.
Op
Wieringen heeft de lente precies een weekend geduurd. Dat was voldoende om ons
laantje in het groen te kleden en het fluitenkruid zijn parasols te laten
uitklappen.
Op de
dijk word ik vooruitgeblazen door een herfstige wester. Mijn gevoelstemperatuur
nadert het nulpunt. Het deert de natuur niet. De kleine mantelmeeuw dobbert in
zijn donkere jas en de tureluurs trippelen ijverig op het slik. Ik ben blij met
de koeienhuid die mij al 25 jaar uit de wind houdt.
Was de
boerenkool in onze moeshof maar oogstbaar. Dan wist ik wat de pot vandaag
schaft.
18 mei 2013 – 823
Geen opmerkingen:
Een reactie posten