Een week
lang staren naar dit gedicht van de Zuid-Afrikaanse Antjie Krog. Uit de bundel Wat
de sterren zeggen
(2004).
dichter
wordende
op een
ochtend word je wakker midden in de klank
met
vocaal en klinker en diftong als voelspriet
om met
aarzelende zorg de lichtste beroering
van licht
en verlies in klank te ijken
om jezelf
onmiddellijk geknield te vinden
boven de
hoorbaar kloppende wand
van een
woord – zoekend naar het precieze
ogenblik
waarop een versregel volloopt in klank
wanneer
de betekenis van een woord zwicht,
begint te
glijden en zich eindelijk overgeeft aan geluid
van dat
ogenblik af smacht het bloed naar de incantatie
van taal
– de enige waarheid staat geveld in klank
de
dichter dicht met haar tong
zij haalt adem – ja, diep uit haar oor
zij haalt adem – ja, diep uit haar oor
25 mei 2013 – 830
Geen opmerkingen:
Een reactie posten