Anna
Enquist schrijft over haar verongelukte dochter.
Omslag
Nu deze
eerste dag van een nieuw jaar,
nu zonder
haar. Strijklicht grijpt
het
bevroren land. Het is niet waar
dat zij
daar in de diepte ligt, dat zij
is
weggedaan in een besneeuwde stee
van een
bij twee. Maar het is waar.
Wij
slijpen haar in steen, wij kerven
in het
hout haar naam, wij schrijven
tegen
beter weten in haar taal; ik
spreek
haar stiekem toe. IJdele onzin,
valse
vlijt. Een plaats. En het besef dat zij
zich niet
meer uitbreidt in mijn tijd.
24 dec 2012 – 678
Geen opmerkingen:
Een reactie posten