Gerrit Kouwenaar

‘Geen gerijmel. Geen voorgeschreven dreun.’ Volgens dichter Gerrit Kouwenaar(88) was dat de opdracht die de vernieuwende Vijftigers zichzelf stelden. Het moest anders, na de oorlog. Want alles was anders geworden, en dan kon de literatuur potdomme niet achterblijven.

Ik ben geen echte kenner van poëzie, hooguit een liefhebber. Totaal witte kamer is de enige bundel van Kouwenaar die ik bezit. Ik pak hem uit de kast. Hé, de omslag is pikzwart.

Voor het eerst valt me dat op. Dat gebeurt me nou altijd met dichtbundels, dat ze telkens weer als nieuw lijken. Zoals een mooi gedicht zichzelf telkens opnieuw uitvindt.

16 jan 2012 – 353