Vandaag doen L. en ik ons vroegere dijkrondje. Op de
weg ernaartoe spitst ze al haar neus. Waar we tegenwoordig meestal lopen ruikt
het gras anders, zijn de schapen anders en komt de wind van elders. L. heeft
bij uitstek de zintuigen om dat onderscheid op te snuiven.
Waar ze het allervrolijkst van wordt, is het stukje
zandstrand. Zelfs toen ze flink gemankeerd was, kon ze hier pijnloos hollen. Ze
gooit een houtje op, stoeit met een dood kreeftje en rolt over een vogelkadaver.
Ook al komt dit alles niet meer dagelijks terug, het
biedt troost. Nog altijd, voor altijd.
12 juli 2016 – 1915
Geen opmerkingen:
Een reactie posten