Aan de vloedlijn staan twee
rozen in het zand, een halve meter uit elkaar. De witroze bloemen zijn al aan
het verwelken, maar desondanks ogen ze fier.
Je kunt er aan twee kanten door,
door deze liefdespoort. Vanaf zee ziet het er veelbelovend uit voor de
verliefde matroos of de betoverende zeenimf. Richting zee denk je algauw aan
verlies, verdriet en verloren zijn.
Op de terugweg staat er nog maar
één. De bloem is eraf. Of wacht, een meter of tien hogerop staat de andere. Iemand
kon kennelijk de poort niet meer aanzien. Of zette de hakken in het zand.
14 juli 2016 – 1917
Geen opmerkingen:
Een reactie posten