Een eenzamer huis heb ik
nooit gekend. Met zijn rode bakstenen jas en hoge puntmuts stond het verlaten
op een dijkje, aan een vaart waar het riet metershoog klimt.
In een lommerrijke
jaren-dertigbuurt was het een gewild object geweest. Hier, in de lange
polderleegte, was het niks waard. Dit huis was een vergissing, moeten de
opeenvolgende eigenaren hebben gedacht. Toch zag ik er soms een auto staan en
een peertje branden in de zielloze woonkamer.
Op een dag was het weg. Er
stond alleen nog een container waaruit wat planken staken. Een
overlijdensbericht, dat had ik het huis wel gegund.
25 nov 2014 – 1349
Geen opmerkingen:
Een reactie posten