De vader die vorig jaar zijn
oudste zoon dramatisch verloor, fietst de dijk op. In het stoeltje voor hem zit
de jongste, die zijn broer nooit echt heeft gekend. 'We gingen even naar
Wieringen kijken.'
'Hoe is 't nou,' vraag ik,
in de wetenschap dat ik geen opbeurend antwoord krijg. Hij vertelt over ups and
downs, doorgaan en stilstaan, troost en onvermogen.
'Denkt u nog vaak aan uw
zoon?' vroeg de psychologe drie maanden na het ongeluk, in het kader van de
arbeidsongeschiktheidsverzekering. Hij gaf haar een hand en zei: 'Ik geloof
niet dat we veel voor elkaar kunnen betekenen.'
17 nov 2014 – 1341
Geen opmerkingen:
Een reactie posten