De natuur biedt een overdaad
aan poëzie.
Ik heb vaker over de grote
zilverreiger geschreven. Dat hij niet zilver is, maar wit. Dat hij met zijn
lange lijf een baken is in weids land. Ik doe het telkens weer, omdat hij zo
fraai is.
Hij is de eerste vogel
waaraan ik dichtregels wijd. Een bescheiden eerbetoon aan Chr. van Geel, een
van mijn 'leermeesters'.
Grote zilverreiger
Gestempeld
in gras
onkreukbaar
wit en
statig op
morsig land
klieft
zijn gele harpoen
door
donker water en
lopen
rimpels uit aan wal.
Geluidloos
zweeft hij
naar
nieuwe oevers.
Op
herhaling is geen straf.
7 okt 2014 – 1300
Geen opmerkingen:
Een reactie posten