Als L. in een vorig leven
had vertoefd, was ze een poes geweest. Zoals ze speelt met de veldmuis die over
het pad langs de dijk een veilig heenkomen probeert te zoeken, is zo poezelijk
als het maar kan.
Ze pakt het diertje op,
gooit hem door de lucht en daarna kijkt ze of hij het nog doet. Na een keer of
vijf zit er geen muziek meer in. Voor L. is het spel voorbij. Onbarmhartig laat
ze het ontzielde muizenlijfje achter in het natte gras.
Dat ze een prooi laat
liggen voor een ander, zegt iets over haar mededierlijkheid.
12 okt 2014 – 1305
Geen opmerkingen:
Een reactie posten