Kerstkaars

Vanuit mijn ziekenhuisbed kon ik zien dat ik wat het weer betreft weinig misliep buiten. Grijs, nat en waterkoud, hoorde ik van de verpleegsters. Een kleine pleister op een stevige infectie.
Sinds mijn thuiskomst, nu 2,5 week geleden, is aan die grijsheid weinig veranderd. De herstelrondjes langs de dijk die ik trouw elke dag loop, bieden me weinig kleur, behalve een voorzichtig blosje op de bleke wangen.
Aan de wadkant blijft het silhouet van Den Helder achter een miezergordijn verscholen. Aan de landkant is de grote zilverreiger een zeldzaam lichtpunt. Een roerloze witte kerstkaars, troostrijk baken in een troosteloos landschap.


12 jan 2019 – 2778

Geen opmerkingen:

Een reactie posten