Een maand lang was Loes
uit mijn gedachten. Ik had in het ziekenhuis ook amper de kracht om te denken. Mijn
hersenen waren drukdrukdruk met dagelijkse dingen: liggen, eten, douchen,
slapen en met de infuuspaal naar het toilet.
Vijfenveertig jaar terug
lag Loes ook in het ziekenhuis, in Haarlem. De kanker had haar lichaam
definitief overwoekerd. Ze had zich laten opnemen om er te sterven, in haar
eentje naar het schijnt. Geen bezoek, geen bloemen.
De laatste dagen kon ook
zij niet meer denken. Ze raakte in coma en kwam er niet meer uit. Ze had haar
leven geleefd. Voluit.
14 jan 2019 – 2780
Geen opmerkingen:
Een reactie posten