Een koude oostenwind waait
over het drooggevallen wad. Een schuchter zonnetje verlicht her en der wat
plekken. De roep van een wulp weerklinkt. Enkele tureluurs scharrelen tussen de
stenen.
Van het voorjaar gaan ze
weer op herhalingsoefening. Waar wij een leven over doen – huisje, boompje,
gezinnetje – proppen zij in een jaar. Wat een stress moet dat geven, denk ik
dan als mens zijnde. Maar toch schijnen ze zonder drank of antidepressiva te
kunnen.
De terugkerende dingen
bieden troost, schreef ik al eens in navolging van schrijver J.J. Voskuil. In
de natuur is troost niet aan de orde. Alleen noodzaak telt.
5 feb 2018 – 2456
Geen opmerkingen:
Een reactie posten