Een van mijn beste
vrienden was K. Hij was de zoon van de gymleraar, die tevens voorzitter was van
de Maastrichtse volleybalclub. Op een zeker moment werd er een pupillenteam
gevormd waar K., ik en andere vriendjes uit de klas deel van gingen uitmaken.
We kregen allemaal een
witte sportbroek met een rood shirt. Mijn moeder moest er een rugnummer op
naaien. Mijn '4' zag er heel anders uit dan de cijfers van mijn teamgenoten.
Klein als ik was konden
mijn handen de zware volleybal nauwelijks hanteren. Regelmatig verzwikte ik
mijn duim en daar schaamde ik me dan weer voor.
25 jan 2017 – 2080
Geen opmerkingen:
Een reactie posten