Het westelijk deel van de
Bourgogne is een lieflijke streek. Limburg maar dan met grotere
hoogteverschillen en veel kleinschaliger bewoning. Glooiende landerijen en
robuuste bossen wisselen elkaar af.
In veertien dagen hebben
L. en ik beide doorkruist. Op de heenweg holde ze vooruit omdat ze er zin in
had. Op de terugweg holde ze vooruit omdat ze zin had om weer naar huis te gaan.
Op scientas.nl lees ik dat
in hondenogen een molecuul is aangetroffen dat het aardmagnetisch veld kan
detecteren. Een kompas dus. Handig bij al die slecht aangegeven wandelroutes in
Frankrijk. Met L. zal ik nooit verdwalen.
10 okt 2016 – 1984
Geen opmerkingen:
Een reactie posten