Na een halve week is m'n
Frankrijk-gevoel behoorlijk naar de achtergrond gedrongen. De goudkleurige
heuvels, de prachtig verlichte kerkramen, het werkterras, de voortdurende lach
van de groene specht.
De koude wind die langs de
waddendijk schuurt, nodigt niet uit tot een verre wandeling. L. en ik kijken
elkaar aan: zullen we teruggaan? Thuis geef ik haar nog wat van de Franse
brokjes, die ze zonder weemoed opsmikkelt.
Terug in de routine van
alledag, de moetendingen, de zorgplicht voor hen die dat niet meer nodig
vinden. Voor het raam pikt een groene specht in het gras. Zo, ook terug uit
Frankrijk?
13 okt 2016 – 1987
Hier de luidruchtige gastvrouw: zonder jou is het weer ook behoorlijk van slag. Somber, koud en grijs. En dan te bedenken dat we precies 14 dagen gelee tot middernacht buiten ons wijntje dronken alsof het hoogzomer was.... zo snel kan het gaan.En misschien kan die specht ook wel zo snel vliegen?
BeantwoordenVerwijderen