Ik kreeg het even op de heup. Een lichte
instabiliteit bij het lopen. Net alsof ik er doorheen zakte, maar ook weer
niet. Omdat het een dag of vijf aanhield, kreeg ik onheilspellende visioenen.
Dat er niets meer aan te doen zou zijn, dat ik vroeg of laat een nieuwe heup
zou moeten laten monteren en dat ik de schaatslessen dit najaar op mijn buik
kon schrijven. Hoe kwalen kunnen kwellen.
Gisteren stond ik op en voelde ik hoegenaamd
niets meer. Een geruststellend gevoel dat een pijntje zomaar kan verdwijnen. Maar
ook een ongeruststemmende gedachte dat het zomaar weer terugkomt.
12 sept 2016 – 1969
Geen opmerkingen:
Een reactie posten