Gedichtstaren (13)

Naar dit gedicht van Judith Herzberg, over een van de mooiste plekken van Nederland, is het mooi staren. Staren is ervaren.

Botshol

Altijd bang in nachtdiep water

dat is bang aan land.

Dit is geen hol, eerder een leegte

geen stootrand voor begrip, begeerte,

noch een grot met ruwe handen

waarin op de tast.

Zonder randen ligt het zonder

berm, horizon, houvast.

Geen bodem waarop schaduw meevaart.

Helder het zwartst.

Onttrekt zich in verte aan verte

onttrekt zich in vlakte.

Water onder water

luistert niet. Likt niets los.

Uit ‘Botshol’, 1980

24  feb 2013 – 740