De schrijver betovert met prachtige zinnen,
natuurlijke compositie en personages, en een tederheid die in de rauwste
passages voelbaar blijft.
Dat Houellebecq een psychiatrisch geval is, doet daar
weinig aan af. Het verklaart hooguit de destructie die overal evident en latent
aanwezig is. ‘Het was een feit: hij was niet meer in staat tot liefde.’ (...)
‘In alles bespeurden ze het einde.’
Levensvervulling komt in dit boek met de dood.
25 mrt 2012 – 422
Geen opmerkingen:
Een reactie posten