Aan

Geen dag is dezelfde. Van de week raakte ik daar van doordrongen, toen ze over het grind naar me toe holde. De lach breder dan ooit, de wangen in blos en vlinders die uit de ogen dwarrelden.
De brugklasverliefheid is van een verterende schoonheid. Het ‘aan’-moment wordt in geuren en kleuren verteld. Een vriendin fungeerde als love coach, zeg maar een olievrouwtje. ‘Toe nou,’ siste deze, waarna ze helemaal spacete. Zij vroeg hem en niet andersom, dus ook emancipatoir zit het wel snor.
Thans lopen Facebook en Twitter vol met hartverwarmende kattenbelletjes. In een open boek is het aangenaam lezen.

7  feb 2013 – 723

Geen opmerkingen:

Een reactie posten