Ik sta voor de spiegel en
kijk naar een onherkenbaar lijf. Dunne armen ontdaan van vet en spieren.
Spillebenen die in niets herinneren aan enige sportactiviteit. En een romp die,
op wat verzakkingen na, doet denken aan hoe ik er dertig jaar geleden aan toe
was.
Ik was ziek, goed ziek,
maar niet dramatisch en in levensgevaar. Desondanks is de term 'slopend' van
toepassing. De bacterie, hoe minuscuul ook, heeft mijn lijf en leden gesloopt.
Sluipenderwijs, maar onbarmhartig.
Kijk, na een rondje dijk
voel ik mijn dijbeenspieren weer. Ze zijn er nog en hebben er klaarblijkelijk
zin in. Samen voorwaarts.
27 dec 2018 – 2762
Geen opmerkingen:
Een reactie posten