'Wat is poëzie?' vraagt
negentiger Remco Campert zich nog immer af. 'Waarom schrijft de een het wel, de
ander niet? Heeft het te maken met bijzondere gaven of gevoeligheden?'
In 1959 schreef hij in een
gedicht dat Poëzie heet over woorden:
'Alleen verzwegen onuitgesproken bezitten ze een schijn van gelijk, van geluk'.
Daarin schuilt volgens hem het geheim. De dichter wordt zelf een gedicht, een
levend gedicht.
Toen ik negentien was schreef ik
gedichten. Daarna niet meer, maar wel veel liedteksten. De laatste jaren ook weer
gedichten. Drie, vier per jaar. Als ik dood ben ligt er een levende bundel.
11 juni 2016 – 1884
Geen opmerkingen:
Een reactie posten