Zônedief

Opeens staat ze bij de uitgang. De tram is bijna leeg. Midden vijftig zal ze zijn. Korte antracietkleurige jas, grijze stretchbroek en bijpassende hoge veterschoenen. Een dame van enige stand.

Ze kijkt nors en afwezig als ze in een korte beweging haar OV-chipkaart langs de scanner haalt. De stem van de voorgeprogrammeerde conducteur klinkt: ‘De volgende halte is Uilenstede, zônegrens.’

Een handjevol jongeren stapt uit. De vrouw blijft staan. Ze heeft niet eens aanstalten gemaakt om naar de deur te bewegen. Strak blijft ze naar buiten staren.

Bij de volgende halte stapt ze uit. Onopvallend, als een doorgewinterde kruimeldief.

2 jan 2013 - 687