Verschiet

Vanuit mijn werkkamer zie ik hoe de avond valt. Half elf en het is nog steeds niet donker. Het is vrijwel onbewolkt. Alleen boven de Waddenzeedijk hangt een donkergrijze wolkenband. De lucht eronder verandert telkens van kleur, zoals de blauwe plek op mijn huid van paars naar bruin en geel verschiet.

Binnenkort scheren de vleermuizen weer boven het erf. Hun onhandige gefladder steekt schril af bij het atletische vermogen van de spelende hazen. Verschil moet er zijn, is mij al sinds de schoolgym duidelijk.

Ik voel een natte neus tegen mijn hand. L. vindt het tijd voor de laatste ronde.

2 juni 2012 – 484