Dat ik niet
veel van bloemen en hun namen weet, betekent niet dat ik er niet van weet te
genieten. Integendeel. Na drie jaar graven, zaaien en wieden is onze tuin een
kleurig paradijs. De Wieringse bodem helpt flink mee, want die is vruchtbaar zat. Zoiets in een
Sahelland bewerkstelligen, dat zou pas een prestatie van formaat zijn.
Mij valt op
dat de mooiste bloemen de droevigste namen kunnen hebben. Gebroken Hartje,
Vergeet-me-nietje, Schildersverdriet: zelf hebben ze niet door hoeveel
vrolijkheid ze brengen. Vlijtig Liesje zet haar beste stengeltje voor. Daarvoor
stapte ze zelfs uit het sprookje van Vrouw Holle.
13 juni 2012 – 495
Geen opmerkingen:
Een reactie posten