Gebiologeerd kijk ik naar de dorpsfilm over
Andijk, uit 1954. Een jaar voordat ik geboren werd. Is dat het kleinschalige
bestaan waar mensen wel eens naar terugverlangen? Een enkele auto op
straat, volop burenlief en -leed, een bloeiend verenigingsleven, klompen onder
een pak en rokken tot ver onder de knie?
Verschillende keren schuift Loes door het beeld.
Spelend op een gitaar, defilerend met de toneelclub en poserend naast de
koordirigent. Die rommelde met de moeder maar schonk de knappe dochter ook graag
aandacht.
Een vrolijke vlinder die later de wereld over zou
fladderen. Maar altijd wist waar ze vandaan kwam.
22 mrt 2019 – 2847
Geen opmerkingen:
Een reactie posten