Toen zijn dementerende
vader werd opgenomen in een verpleegvilla, besloot H. een film over en met hem
te maken. Soms zijn er anderen bij - echtgenote, kinderen, kleinkinderen – maar
meestal zijn ze met z'n tweeën. Her en der zijn beelden van vroeger ingelast.
De eerste tijd zijn de
gesprekken nog redelijk helder. Maar gaandeweg zoekt vader steeds vaker naar
woorden, verhaspelt hij medeklinkers en praat hij in halve en soms
onverklaarbare zinnen. Wat blijft is de rustige stem die de film een bijzonder
ritme verleent.
Vierwoudstedenmeer is een ontroerend portret van een naderend
afscheid. En een eerbetoon aan de waardigheid.
12 jun 2018 – 2582
Geen opmerkingen:
Een reactie posten