Vandaag spreek ik op het
Marxisme Festival in Amsterdam over mijn oudtante Trien de Haan en haar strijd
voor vrouwenrechten. Een aantal van haar strijdpunten is nog steeds actueel.
Zoals de gelijkheid in beloning, die nog lang niet overal is bewerkstelligd.
Ook de magere vertegenwoordiging van vrouwen in topposities is een zwijgend
teken van ongelijkheid.
Deze week las ik daar weer
een opvallend voorbeeld van. Pas voor de zesde keer in 130 jaar treedt er een
vrouwelijke dirigent aan in het Concertgebouw. Nogal wat dirigenten vinden
dirigeren niets voor vrouwen. 'Ze gaan er alleen maar van zweten.' Mannen niet
dan?
21 april 2018 – 2531
Geen opmerkingen:
Een reactie posten