Momenteel lees ik Ik, Jan Cremer, de debuutroman (1964)
van de gelijknamige schrijver en beeldend kunstenaar. Zoals de titel al
verraadt, is narcisme de man niet geheel vreemd. Ongetwijfeld is dat een
compensatie geweest voor zijn moeilijke jeugd.
Stilistisch is het boek te
omschrijven als geëxalteerd puberproza, regelmatig vermakelijk maar soms ook geestdodend. Bovendien moet de inhoud vanuit een autobiografisch punt met een
flink pak zout worden genomen. Niet dat dat een bezwaar hoeft te zijn: voor de romanschrijver
is de werkelijkheid allesbehalve interessant.
Het boek stond niet
bovenaan mijn wensenlijst. Maar wel op de tedoenlijst voor een nieuw project.
16 aug 2017 – 2282
Geen opmerkingen:
Een reactie posten