Tien jaar geleden stond het erf
vol schuren. In de koeienstal van dertig meter lag nog een dikke laag mest van
jaren. Het waren beste mensen die hier ooit woonden. Opgeruimd, alleen niet in
fysieke zin.
'Je moet er even doorheen kijken,'
zei de makelaar. Dat deden we. De aardappelschuur werd een riant woonhuis, het
betonnen erf een grasveld en de oprit een bloementuin.
Deze week valt de deur voorgoed
achter me dicht. Een afscheid met weemoed, met wee en moed. 'Nu moet ik moed
tonen,' schreef tante Trien vlak voor haar deportatie naar Duitsland. Ik zeg het
haar na.
22 mei 2016 – 1871
Geen opmerkingen:
Een reactie posten